Podczas VII Międzynarodowego Festiwalu Folkloru gościliśmy zespoły z różnych zakątków świata. Ze słonecznej Sycylii przyjechała grupa „Sikelia”, z odległej Kolumbii zespół „Oasis”, z położonego na południu Węgier miasteczka Szekszard – „Bartina”, a z pobliskiej Ukrainy grupa ludowa „Barwy Podola”. Nie zabrakło również zespołu ludowego z Domu Kultury „Uśmiech” – „Ożarowiaków”.
Zespół „Sikelia” kultywuje i przekazuje przyszłym pokoleniom sycylijską tradycję ludową. Towarzyszące pokazowi kostiumy, które odzwierciedlają tradycyjne stroje, jakich używano na Sycylii na początku XVIII wieku, choreografia i tradycyjne pieśni, przedstawiają sceny z życia codziennego, pracę na polu, życie rybaków, spotkania zakochanych, czy uroczystości zaślubin.
Grupa „OASIS” prezentuje w swoim repertuarze tańce: z regionu Pacyfiku nawiązujące do tradycji afrykańskiego dziedzictwa niewolników z czasów kolonialnych, z regionu Atlantyku – szczególnie widoczne podczas Barranquilla’s Carnival, który jest obchodzony każdego roku w lutym oraz z regionu górskiego – te tańce wyrażają poprzez szybkie ruchy kokieterię i uczucie.
W repertuarze grupy „BARTINA” znajdują się tańce z różnych regionów Węgier. Prezentowane są również choreografie z Transylwanii, gdzie mieszkają dwa miliony etnicznych Węgrów. Podczas występów tancerzom towarzyszy kapela z tradycyjnymi instrumentami. Ludowe tańce węgierskie są barwne i zróżnicowane. Charakterystycznym tańcem jest Czardasz i Verbunk. Verbunk upowszechnił się w XVIII wieku. Czardasz jest natomiast młodszy, sięga początków XIX wieku.
„Barwy Podola” zdobyły w 2012 roku tytuł „Wzorowy amatorski zespół choreograficzny”. Młodzi artyści pochodzą z obwodu chmielnickiego. Grupa bierze aktywny udział w życiu swojego miasteczka i nie tylko. Jest uczestnikiem regionalnych, obwodowych, ogólnoukraińskich oraz międzynarodowych konkursów, gdzie zdobywa nagrody i wyróżnienia.
Zespół Ludowy „Ożarowiacy” zaprezentował przepiękne, polskie stroje i wysoki poziom artystyczny. Na naszych oczach wyrosło kolejne pokolenie młodzieży, która po raz pierwszy przedstawiła tak szerokiej publiczności tańce i pieśni krakowskie.
